Ülkene olan aşkını onu boğacak, nefes alamayacak kadar çok sarılarak ifade ettin. Öyle sıkı sarıldın ki bırakamadın. Taksiratın affola.
1995’in sulu sepken bir İstanbul sabahında amcamla birlikte Bağcılar’a doğru ilerliyoruz. Henüz bilmediğimiz çok şey var. Acı tecrübelerle öğreneceğiz.
Küçük bir çocuğun toprağın altına girmiş olmasını bir başka küçük çocuğa nasıl anlatabilirsiniz? Peki ya anne, babasına?
Sosyal medya en garip hallerimize ayna tutmaya devam ediyor. En büyük sınavlarımızı da popüler kişilerin ölümünün ardından veriyoruz anlaşılan.
Sağlıklı yaşam uğruna hiçbir garantisi yokken nice sıkıntı çekiyor ve bunlara ‘yaşam tarzı’ diyerek kendimizi avutuyoruz. Peki işe yarıyor mu?
Yaşam mücadelesi denilen kelimenin anlamını bana öğreten adam Yurtsan Atakan’ın hakem kararıyla yenildiğini öğrendim bugün. Galiptir bu yolda mağlup.
Steve Jobs’un son günlerinden bir kesit ve düşündürdükleri.
Hiçbir ölüm zamanlı değil. Ama bazılarını kabullenmek, hazmetmek biraz daha zor.
Hiç ölmeyecek gibi yaşamak öğretildi bize. Ama biliyoruz değil mi, hepimiz öleceğiz. Üstelik en beklenmedik anda, en vakitsiz zamanda. Ben bu hafta bir kere daha hatırladım.
Salı günü hayatımın en yorucu günlerinden biriydi. Posam çıkmış bir halde eve döndüm ve çok nadir bir şey yaparak 21:30’da yatağa ‘düştüm’ ve uyudum. Telefonumun şarjı bitmiş haberim bile yok. En huzurlu ve deliksiz uykularımdan birindeyim. Sabah banyoya girerken telefon çaldı. Haberler kötü: gece babaannem vefat etmiş…