Yaşamın bizzat kendisi en büyük çelişkidir Aliciğim. İnsan düşündükçe kahrolur. Ama bize düşen de düşünmektir.
Dünyanın en çok turist çeken şehrinde çocuklar için de yapılabilecek birçok etkinlik var. Test edilip onaylanmış birkaçına bakalım.
Teknolojinin bir kuşağı nasıl şekillendirdiğini teorik bilgiler ışığında anlamak mümkün. Ama yaşayarak öğrenmek kesinlikle çok daha ikna edici oluyor.
Dereden tepeye betonla kapladığımız yarı-açık tımarhanelerimizde yavaşça kaynadığımız için canımız acımıyor. Dehşeti görmek için küçük bedenlere bakmalı.
Küçükleri büyüklerin acımasız, insafsız ve vahşi dünyasına hazırlamakla anne-baba şefkatine sarmalamak arasındaki bocalamaya dair bir not.
Kızıma bir mektup. Üstünüze alınmak da serbest.
Yaşam adlı oyunun yeni perdesinde beni bekleyenlere dair bir kesit.
Okçunun önünde kıvançla eğilin. Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.
Ebeveynlik hakkında hiç tecrübesi olmayan bir çiftin bir anda iki çocuğu birden olursa ne olur? Bocalar. Neyse ki destek alınabilecek insanlar da var hani…
Bugün hayatımıza girmenizin üstünden tam 1 yıl geçti. Avcumun içini zor doldurduğunuz uzaylı görünümlü prematüre günlerinizden bu halinize gelişiniz an be an gözümün önünde. Sizin her halinizi çok sevdim, her saniye sizinle gurur duydum. [slideshow id=8] Annemi sevdim, babamı sevdim, eşimi sevdim, işimi sevdim; başka pek çok şeyi sevdim ama sizi bir başka seviyorum küçük […]