“Öteki” olana yüzünü dönmenin dahi lütuf sayıldığı bir zaman ve toplumda, bir dizinin sırtına yüklenen sorumluluklara ve hatırlattıklarına dair.
İnternet Ekipler Amiri
Kategori: Video / Ses
Alemden süzülen görüntülü gariplikler.
1 Temmuz 2019 tarihinde İTÜ mezuniyet törenindeki konuşmamın metni ve videosu.
Sen sanıyor musun ki devletleri bir takım devlet adamları yönetir? Devlet bir sembol; o sembolü simgeleyen adamlar göstermeliktir!
Cannes Film Festivali,1947’den bu yana düzenleniyor (Lafı geçmişken ‘Cannes’ Türkçede Kan şeklinde telafuz edilir. Ama konumuz bu değil). Akademi Ödülleri‘nden (Oscar) sonra film endüstrisinin en büyük etkinliklerinden biri olarak kabul ediliyor. Ama konumuz bu da değil. Cannes Film geçmişken Nuri Bilge Ceylan’a yalnız -ve umursamaz- ülkesinden bu baheneyle bir tebrik iletmek boynumuzun borcu. Ama konumuz bu da değil.
Bir de Cannes Lions var. Cannes Film Festivali’ne özenen reklamcıların 1954’te İtalya’nın Venedik şehrinde başlattığı etkinlik. Ürünün, reklamın ve başarının kolay tanımlandığı zamanlarda ‘reklam festivali’ diye adlandırılmış. Ama berberin kendini ‘saç tasarımcısı’, emlakçının ‘gayrımenkul portföy yöneticisi’ diye tanımladığı bugünde reklamcılığın işi hiç de kolay değil.
Dolayısıyla Cannes Lions bir süredir kendini ‘Uluslararası Yaratıcılık Festivali’ şeklinde özetliyor. Gayet de uygun.
Bu yıl çok istememe rağmen işlerimden ötürü gidemedim. Gitseydim –öncekilerde olduğu gibi– bolca notla dönecektim. Seneye Allah kerim.
Yine de webden canlı yayınlarına, web sitelerinden anafikirlere ve elbette sitesinden bu yıl dünyanın en iddialı zihinlerinin en çok kafa yorduğu (ve bütçe yuttuğu) işlere baktım.
Her gün Vimeo ve Youtube’dan bir – iki belgesel izlemeye çalışıyorum. Hatta bunun için özel bir listem dahi var. Çoğu zaman denk geldiklerim yüzünden o listeye bakmaya fırsat bile kalmıyor gerçi.
Bugün denk geldiğim BBC belgeseli (bir dönem bizde de yayınlanan) girişimci – yatırımcı temalı ünlü şov programı Dragon’s Den‘in Birleşik Krallık sürümünden Peter Jones‘un imzasını taşıyordu. Jones, tam bir mavi kanlı İngiliz zengini. Yani bizim ‘Sakıp Ağa‘ formatından çok farklı. Belgesel ülkenin yeni nesil zenginlerinin başarı sırlarına odaklanıyor. Daha özetle köşeyi nasıl dönüp, kefeni nasıl yırttıklarına bakıyor.
Yapıma konu olan Richard Reed ve Michelle Mone orta halli ailelerden, sıkıntılı şartlardan ve neredeyse yok denecek kadar az sermayeden bugünlere gelmiş. Fakat birbirleriyle taban tabana zıt iki kişilik.
Reed, kısa sürede Birleşik Krallık’ın taze sıkılmış meyve suyu pazarının yüzde 75’ini ele geçiren, 165 milyon paund cirolu Innocent adlı bir içecek şirketinin kurucusu. Mone ise Ultimo adlı bir kadın iç çamaşır markasının yaratıcısı.
Tahmin edeceğiniz gibi her gün sosyal medya hesaplarımdan ve e-posta kutumdan teknolojik ürün alımıyla ilgili bir sürü soru ve tavsiye talebi alıyorum. Yakınımda şahsen soranlar da cabası.
Prensip olarak -bu yöntemle- hiçbirine cevap vermiyorum. Çünkü algı ve değer yargıları herkeste derin farklılıklar gösteriyor. Size göre uygun fiyatlı bir ürün başkasına göre aşırı pahalı gelebiliyor. Ağırlık – hafiflik gibi ölçülebilir kavramlar bile göreceli. Size ağır gelen kimi için kabul edilebilir kalıyor. Bu yüzden bu tip tavsiye beklentilerine “bakıp, inceleyin; kendiniz karar verin” diyorum.
Bir süredir Turkcell’in sitesinde mobil cihazlara yönelik bilgi isteyenler için videolar hazırlıyorum. Alabildiğine basit, teknik ayrıntılardan uzak, doğal akışlı olmasına gayret ediyorum. Bu yüzden hiç de kolay olmuyor. Teknik detay sıralamak aksine çok daha kolay ve rahat.
Bu vesileyle bana hala en çok sorulan bir sorunun da cevabını vereyim dedim. Android dünyasının iki amirali (ve ilginç bir ayrıntı olarak LG imzalı) Nexus 5 ve G2. Birbirine her anlamda çok yakın iki iddialı model.
Masamda ve sabit diskimde okunmayı bekleyen onlarca dergi ve kitap vicdanımdaki yükünü ağırlaştırıyor. Tamamlamam gereken işler bir yana, blogda yazmak için sıraladığım onlarca yazı konusu var. Erteleme hastalığı için harika bir ortam. Ama ben ertelemek yerine (pek çoğunuz gibi) yapmam gereken her şeyi bir kenara bırakıp bambaşka bir şey bulmayı tercih ettim. Çağın esas hastalığı bu olmalı.
E-posta eritme seansında BrainPickings‘in haftalık e-bültenini okurken zaman algısına yönelik harika bir makaleye (ve bazı ilginç bilgilere), oradan da BrainCraft diye daha da güzel bir video kanalına denk geldim (TT’nin yurtdışı bağlantısının su kaynatmasıyla işkenceye dönüşen VPN erişimine rağmen) sekmeye devam ettim.
Anadolu
Beşikler vermişim Nuh’a
Salıncaklar, hamaklar,
Havva Ana’n dünkü çocuk sayılır,
Anadoluyum ben,
Tanıyor musun ?
Utanırım,
Utanırım fıkaralıktan,
Ele, güne karşı çıplak…
Üşür fidelerim,
Harmanım kesat.
Kardeşliğin, çalışmanın,
Beraberliğin,
Atom güllerinin katmer açtığı,
Şairlerin, bilginlerin dünyalarında,
Kalmışım bir başıma,
Bir başıma ve uzak.
Biliyor musun ?
Soğuk algınlığının en büyük şifası hiçbir şey yapmadan yatıp dinlenmek diyorlar. Ben yapamıyorum. Benim için hastalık biriken kitap ve videoları eritme fırsatı anlamına geliyor. Üşenmezsem bazılarını buraya aktarmaya çalışıyorum. Bu yazı da onlardan biri.
Youtube’da denk geldiğim belgesellerden biri şimdiye kadar hiç duymadığım ABD’li zengin bir aileyle ilgiliydi. Koch soyadını taşıyan bu aile zenginliğini Sovyetler Birliği zamanında Stalin’in el vermesiyle petrolden elde ediyor. Daha sonra bu bilgi birikimini ABD’ye taşıyarak servetini inanılmaz bir boyuta ulaştırıyor. Klasik ‘Amerikan rüyası’ hikayesi anlayacağınız. Fakat devamı biraz ilginç.
Koch kardeşler bizzat kurduğu ya da bağışlarıyla desteklediği vakıf, dernek, araştırma merkezi gibi kurumlarla kendi fikirlerine yönelik lobi faaliyetleri yürütüyor. Okulların yönetim kurullarına nüfuz ederek zengin mahallelerindeki okullarda fakirlerin okumasını engellemeye çalışıyor. Üniversitelere yaptığı büyük bağışlarla akademik kadroların liberallerden oluşması için baskı kuruyor. Sosyal sağlık sisteminin kaldırılması ve emeklilik yaşının arttırılması için çalışmalar yürütüyor. ABD’de gayet etkin bir sistem olan doğrudan ve dolaylı politik bağışları kullanarak kendi çıkarlarını (endüstriyel kirliliğin daha az ceza alması gibi) savunan yasalar çıkartmalarını sağlıyor. Akademisyenler, medya mensupları, iş dünyası ve politikacılardan oluşan dev bir propaganda ordusu var.
Sahaflardan topladığım Bütün Dünya (Reader’s Digest‘in Türkçe edisyonu) dergisinin 1960’taki bir sayısında ‘Merih’ten önce kendimizi keşfedelim’ başlıklı bir yazı vardı (Amerikan sürümünden çeviri). Kafayı fazlasıyla uzaya taktığımız için Dünya’yı, insanoğlunu kenara ittiğimizden, araştırmayı bıraktığımızdan dert yanıyordu.
Bugün neredeyse tam tersi bir haldeyiz. Bir dönem bilim-kurgu’dan bilime, dizilerden filmlere, reklamlardan dergilere kadar herkesin ortak paydası uzaydı. Gezegenler, yolculuklar, uzay asansörleri, dünya dışı varlıklar, UFO’lar, uzay şehirleri ve dahası. Bugün heyecanımızı yeni oyun konsolları, tablet bilgisayarlar ve cep telefonları aldı.
Uzaya yönelik çalışmaların (bütün bütçe kesintilerine rağmen) sürdüğünün farkındayım. Fakat kamuoyu desteği ve ilgisi için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Belki sivil uzay çalışmaları gidişatı tersine döndürür.