Bireyin ve farklılıkların bu kadar kutsandığı bir çağda birbirimiz gibi olmak, birbirimize benzemek için bu kadar çabalamamızı nasıl açıklarız?
İnternet Ekipler Amiri
Etiket: moda
[box type=”info”]Pazar günleri saat 10:00’da yayımlanan özetler haberdar olmanızda fayda olan gelişmeleri 5 ana başlık altında sıralar. Diğer kategorilerin bağlantılarını yazının sonunda bulabilirsiniz.[/box]
[nextpage title=”Genel Gündem” ]
Özetlerini hazırlarken kararsız kaldığım tek konu içeriğin uzunluğu. Çok mu uzun oluyor yoksa yeterli midir kestiremiyorum (geçen sene bu maceranın hangi dozda başladığını hatırlayan var mı?).
İçeriği elimden geldiğince blogumu Türkiye’den takip edenler için anlamlı hale getirmeye çalışıyorum. Fakat bazen (mesela bu haftaki Obama haberleri gibi) bizimle pek de alakası olmayan ayrıntılara da meylediyorum. Bu çabayı ‘bilseniz iyi olur’ şeklinde değerlendirin lütfen (içerik ve uzunluk / kısalık konusundaki yorumlarınızı da okumayı bitirdikten sonra) beklerim.
Başlıyoruz!
Genel Gündem
- Avustralya’da gökten [highlight]milyonlarca örümcek yağdı[/highlight]!
- ABD’de NSA’in vatandaşları mümkün olan her şekilde takip edip fişlemesini protesto etmek isteyen bir grup New York’un farklı noktalarına basit teyp kayıt cihazları yerleştirip kaydettiklerini eyleme özel açtığı sitede paylaştı. Basit bir takiple dahi ne fazla bilginin toplandığına dair bir ibret belgesi.
- Delta Havayolları internet mimlerinden oluşan bir kabin anonsu kullanmaya başladı.
Ben sıkıntılarla büyümüş, zor şartlarda yetişmiş, sonradan orta düzey bir yaşam seviyesine kavuşmuş bir memur ailesinin çocuğuyum. Ve bittiği için istisnasız her gün şükrettiğim çalkantılı eğitim hayatım hep üniformayla geçti.
Çok iyi okullarda da okudum, çok kötü okullarda da. Vasat okullarda aşağı yukarı herkesin hali meydanda olduğundan farklılaşma olmazdı. Ama zengin ailelerin çocuklarının okuduğu okullarda bazen bir çorap, ayakkabı, kravat ya da mont gibi detaylar kendini hemen belli eder; ötekini berikinden ayırırdı.
Üniforma adı üstünde; tek tip kıyafet demek. Şimdiye kadar öğrencilerin kıyafeti Milli Eğitim Bakanlığı’nın belirlediği çerçevede, okulların aldığı kararla seçilen bir kombinasyondan oluşuyordu. İstismar edilmiyor da değildi. Örneğin kimi okul yöneticileri belirli üniforma üreticileriyle anlaşıp neredeyse her sezon üniforma değiştirtiyordu.
Yeni bir dönemin başlangıcı
Dün Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren yeni kılık kıyafet yönetmeliği ilkokul, ortaokul ve liselerden üniformayı kaldırdı. Ana hatlarına Milliyet gazetesinin ilgili haberinden bakalım (koyulaştırılmış kısım benim yorumum, yazının konusunu da bu oluşturacak):
Kilo meselelerinden dolayı kıyafet alışverişiyle aram hiç olmadı. Giyinmeyi bilmediğimden değil ama kimi zaman sadece bedenime uygun olduğu için ‘razı olduğum’, normalde giymeyeceğim şeyleri aldığım da olmuştur. (bu vesileyle obezite oranı hızla yükselen Türkiye’de hala birilerinin olaya uyanıp ‘şişmanlar mağazası’ açmamış olmasını anlayamıyorum. ABD ziyaretlerimde harika notlar çıkardığım bu kategoriye başka bir yazıda değineceğim).
Şu dönem hayatımda üçüncü defa girdiğim bir zayıflama sürecindeyim. 1,5 sene süren son denemede (tamamen kendi belirlediğim bir rejimle) 42 kilo vermiş; 132 kilodan 90 kiloya inmiştim. Hoyratça geçen yılların ardından 18 kilo alınca, yeniden kampa girme kararı aldım (bu sefer doktor kontrolünde). 10 kilosu gitti. Hedefim yine 90 kilo olmak (asla ‘zayıf’ biri olmak istemiyorum). Eylül ayına kadar 8 kilo daha vermeyi planlıyorum.
Kilo veren kişilerin teyit edeceğini sandığım bir durum var; şişmanlayınca küçülen kıyafetleri asla atmaz / birine vermezsin. Ama zayıflayınca ilk iş büyük gelen kıyafetlerden kurtulmaya bakarsın. Çünkü onlar bir yandan geride bırakmak istediğin günlerin belgesi, bir yandan da geriye dönüş biletidir. Onları uzaklaştırarak unutmak istersin. Kilo alırsan giyecek kıyafetinin olmaması da cabası.
İstanbul’un cayır cayır yandığı bugün, kıyafetlerimin asılı olduğu askıları ve rafları uzun uzun seyrettikten sonra uzun zamandır ertelediğim işe giriştim: giyim odasını derleme! Niyetim sadece bollaşan kıyafetlerden kurtulmak değil, giymediğim şeyleri de ayırmaktı.
Bugün bir toplantı öncesi arkadaşımı beklerken bir kafede 45 dakika boş boş oturmak zorunda kaldım. Normalde elimde mutlaka okuyacak bir şeyler olur. Bu sefer hazırlıksız yakalandığımdan sudan çıkmış balığa döndüm. Cep telefonunda kısa bir sosyal medya turu da kar etmeyince etrafı izlemeye koyuldum.
Valikonağı Caddesi’ndeki alımlı kadınlar korteji her zamanki gibi renkliydi. Gözüm bir süre sonra çantalarına takıldı. Boy boy, renk renk…
Kadın çantaları geçmişten beri benim için bir muamma. Bir kadınlar için çanta balıkadamın oksijen tüpü gibi. Vazgeçilmez bir bileşen. Üstelik işlevsellik gibi bir kritere de sahip değil. Kıyafete, gününe, duruma göre değişiyor. Büyüğü var, küçüğü var. Allısı, pullusu…
Bir erkek bir çantayla hayatını geçirebilirken bir kadın gün içinde bile çanta değiştirebiliyor.
Erkek zihnindeki manasızlığı bir yana son yıllarda uçaklarda kabin içine girememe riskine doğru ilerleyen boyutlarına bakınca ister istemez içinde ne taşındığını merak eder oldum. Kadın için bir aksesuar mıdır? Yoksa yürürken dengelerini onunla mı sağlamaktadırlar? İçinde biz erkeklerin bilmediği gizli bir set mi saklı? Önceden belirlenmiş parolayı duyduklarında çıkartıp topumuzu yok mu edecekler?
Kafelerde, restoranlarda tuvalete giden kız arkadaşlarının çantasını, cüzdanını, telefonunu karıştıran tiplere rastlıyorum. Bu terbiyesizliğe asla cüret edemediğim için kimsenin çantasına da bakmışlığım yok. Dolayısıyla elimde kalan tek kaynak insanların beyanı.