Bizde daha çok Kadir İnanır ve Türkan Şoray’ın muhteşem oyunculuklarıyla hafızalara yerleşen Cengiz Aytmatov’un ‘Selvi Boylum, Al Yazmalım’ adlı eserinin sonunda iki sevda arasında kalan Asya iç sesiyle düşünürken hepimize on tonluk bir soru sorar: sevgi nedir? Ardından kendi cevabını verir “sevgi sahip çıkan dost, sıcak insan eli, insan emeği; iyilikti sevgi. Sevgi emekti“.
Gerçi eserin yazarı Aymatov sonradan fikrini değiştirmiştir. Ölümünden önceki son söyleşilerinde sevgide emeğin şart olmadığına karar verdiğini söyler.
Sevgi böyledir de insan nedir? Bizi biz yapan nedir? Daha genel bir bakışla biz kimiz?
Seyirci joker hakkını kullanalım
Felsefenin cevabı uğruna yüz yıllar boyu epey kafa yorduğu bu soru teknolojinin gelişimiyle çok daha karmaşık bir hal alıyor. Mesela biz eğer sesimiz, bedenimiz, fikrimiz, düşünme ve karar verme yeteneğimiz, duygularımız isek dijital suretlerimiz bizi devam ettirebilir mi?
Önceki yazılarımdan birinde Fütürist Ray Kurzweil’in teknolojinin gelişimine dair öngörülerinden söz etmiştim. Kuantum bilişim (detaylar) gibi bir teknolojik sıçrama gerçekleşmese bile bugünkü ilerleme hızımızla 2050 yılında insan beynine denk işlem ve depolama yapabilen sistemler kurabileceğiz. Çok değil; 37 sene sonradan söz ediyorum.
