Mesleğim gereği çok geziyorum. Uçakları, havayollarını, otelleri, bekleme salonlarını bilirim. Elimden geldiği kadar da birikimlelrimi paylaşmaya çalışıyorum. Sık seyahat etme sürecinde bir süre sonra (bu bir süre genelde bir iki yıla denk gelir) gezmek kavramı heyecanını yitirir, sıradanlaşır, iş haline gelir. Hele aynı yere 4-5 defa gittiğinizde alelade bir şeye dönüşür. Benim eve gelip kirli çamaşırları sepete atıp, duş alıp yeniden uçağa yetiştiğim çok günlerim oldu. Böyle bir ritmin keyifli olduğunu kimse iddia edemez.
Ama zevk için de olsa, mecburiyetten de olsa ilk seferinden son seferine kadar bir Türk’ün en büyük derdi şüphesiz vize almaktır. Dünyanın neredeyse tamamı biz aşağılık Türkleri asil topraklarına sokup pislettirmeden önce hesap sormak, olur vermek, kulağını çekmek, etini burmak ister.
Bunun için konsoloslukların önündeki küçücük kapılarda, yazın güneşin, kışın yağmurun-karın altında sıra beklemeli, anamızın örekesine kadar belgeler hazırlamalı ve (genellikle) Türk düşmanı bir Türk görevli karşısında en sevimli halimizi takınıp bütün o aşağılanmaları sineye çekmek, hakaretlere, iğnelemelere göğüs germeliyiz.