Çocuklar bizim çocuklarımız değil

Okçunun önünde kıvançla eğilin. Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.

Ben hep çocuk sahibi olmayı hayal ettim. Bunu gerçekten istedim. Eğer eşime saygımın bir ispatı gerekiyorsa bu arzumu 9 sene bastırmış olmam yeterlidir sanıyorum.

İkizlerimiz Ali ve Zeynep önümüzdeki ay 2 yaşına girecekler.

Gül Deriş Bayram’ın objektifinden Ali Bey ve Zeynep Hanımın prova kareleri.

Babalığa dair 2 yıllık süreçte anlatacak çok şey birikti. Fakat aynı sürede anneliğe dair biriken gözlemleri hatırlayınca susmayı tercih ediyorum.

Babalık dünyanın en yalandan unvanı. Erkeklerin kendi kendine biçtiği içi boş bir kaftan.

Tamam; mamalarını da yaptım, sütlerini de verdim, yemeklerini de yedirdim, altlarını da değiştirdim, kakalı kıçlarını da yıkadım, onu da, bunu da yaptım ama bunların hiçbiri beni bir anne yarısı bile yapmıyor (gerçi baba olan arkadaşlarımın çoğu yukarda saydıklarımın yarısını bile yapmış değil).

Bunun tam tersinin yaşandığı durumlar da vardır mutlaka.

Çocuklarım henüz konuşamıyor. 20 kelimeyle yaşayabildikleri küçücük bir dünyaları var. Yani iletişimimiz henüz temel ve anlık ihtiyaçlar ekseninde dönüyor.

Ama ne yalan söyleyeyim; çok güzel ‘baba’ diyorlar.

Sabah yatağıma girip uykumun en güzel yerinde beni uyandırıyorlar. Belgesellerde baba aslanın tepesinde yuvarlanan yaramaz yavruları gibiler. Çok güzel kokuyorlar. İnsana her şeyi unutturuyorlar. Daha doğrusu onlara bakınca başka her şeyi unutmak istiyorsunuz.

İşin garibi, başarıyorsunuz da.

Son günlerde kafamı onları eğitme, yetiştirme, şekillendirmeyle ilgili konular meşgul etmeye başladı. Düşünceler kimi zaman endişeye, buhrana sürükleyebiliyor. Etraflarındaki her şeyi ne kadar kolay kapıp hayatlarına soktuğunu görünce her şeye daha fazla dikkat eder hale geliyorsunuz.

Size benzemek, sizin gibi hareket etmek, sizin gibi tepkiler vermek istiyorlar. İnsan beyninin taklite ne kadar yatkın olduğunun iki canlı belgesi.

Bir yandan da asileşiyorlar.

Kendi karakterleri oluşuyor ve itiraz ediyorlar. Aynen bizim gibi öğrendikleri şeyleri yaşayarak, tecrübe ederek öğrenmek istiyorlar. Bir adım daha atarlarsa düşeceklerini bilen anne babalarının tecrübelerini yine anne babalarının bir zamanlar yaptığı gibi ‘düşerek’ edinmek istiyorlar (bu ilginç bir şekilde hoşuma gidiyor).

Ve böyle durumlarda aklıma Halil Cibran‘ın ‘Çocuklar’ şiiri geliyor.

Çocuklar
Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Çünkü ruhlar yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin
Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.

Halil Cibran

Geçenlerde okuduğum bir blog yazısının da kafamda yer ettiğini söylemem gerek.

Karışık işler vesselam.



Yayın Tarihi:

Kategori:


Yorumlar

16 yanıt

  1. Dragonbane avatarı

    İşte bunu anlayabilen bir baba… Benim babam gibi, ben de asiydim çocukken, ben de delinin tekiydim annem ağzıma sıçarken babam saygı gösterdi, şu an olduğum şeyi babama borçluyum lan ben!

  2. Magnolia avatarı

    “Şimdilerde kafamı başka şeyler kurcalamaya başladı. Daha çok onları eğitme, yetiştirme, şekillendirmeyle ilgili. Bu kurcalama kimi zaman endişeye, buhrana doğru gidebiliyor.”

    Çok haklısın. İnanılmaz ciddi bir sorun bu. Ben de çok düşünüyorum.

    Çok kanallı televizyon kuşağında yetişmiş, binlerce film hatmetmiş biri olarak, uyuyan güzel misali, senelerce seyrettiğim programların beni etkilemediğini iddia ettim durdum.

    Ergenlik çağı geldiğinde, babamı ve annemi beğenmemem çok doğaldı çünkü TV’de gördüklerimi sahip olduklarımla karşılaştırıyordum, tabii ki farkına bile varmadan.

    TV Programı dendiği zaman aklıma hoş zaman geçirmekten başka bir şey gelmiyordu. Şimdi geriye bakıp değerlendirdiğim zaman görüyorum ki hayatımın içinde TV kadar renkli, heyecanlı bir başka yer yoktu.

    TV Programı… Program? Bilgisayar programı gibi ama TV’ler bu anlamda programlanamadığına göre ne ya da kim programlanıyor? TV programcılığı, psikoloji bilimiyle evlenmiş bir ilim.

    Bazen kanalları sıradan geçerim. Baby TV ya da türevleri ilgimi çeker. Özellikle ekonomik açıdan. Hiçbir görünür getirisi olmayan bu programları hazırlamak için pediyatri ve psikoloji uzmanlarının, sanatçıları yönlendirdiği oluşumların masrafını kim, neden karşılar merak ederim.

    Bu konu öylesine derin ki… Daha fazla uzatmadan, haklı bir zeminden, endişe ve buhranı paylaştığımı söylemek isterim.

  3. anilaltas avatarı

    Harika bir paylaşım! Ikizler gercekten cok sansli:)
    Eminim bu yaziyi okuyup anlayacak kivama geldiklerinde, babalari Mserdark oldugu icin binlerce kere evrene tesekkur edecekler.

  4. Ozan Korkmaz avatarı

    Bu yazınızı okurken çok duygulandım. Sizi internet ortamında takip etmemin sebeplerinden birisi de düşüncelerimizin bir çoğu birbiri ile uyuşuyor olmasıydı. Bunu henüz okudum ve içim bi tuhaf oldu ya :/ Gerçekten güzel ve samimi bir yazı olmuş. Size çocuklarınızla beraber ailenizle uzun bir ömür diliyorum.

    Anı Yaşayın.. Görüşmek dileğiyle..

  5. Bay Klavye avatarı

    Gerçekten çok sempatik çocuklarınız var 🙂 sözlerinizde gerçekten samimi ve içten…Anneler daha çok sevilir..Ama sizin sevilen babalardan olacağınızı düşünüyorum 🙂

    Mutluluklar dilerim 🙂

  6. benolsam avatarı

    Ben olsam senin çocuğun gece gündüz ağlardım . Bence yüz karası bir babasın. Malesef gerçek bu.

  7. Yasemin Sungur avatarı

    M.Serdar Kuzuloğlu, teşekkür ederim, yararlandım, paylaştım, içten bir paylaşım olmuş.

    Halil Cibran’ın bu şiirini unutmuştum. Sevgi şiirini de çok severim:)

    Çocuklarınızın sevgiyle yolları açık olsun, güzel yürekli olsunlar…

  8. yok avatarı
    yok

    Hadeste annesi babası olarak bizi tercih ettikleri için her zaman saygı duymalıyız onlara.

  9. […] gideceksin. Bizi halden anlamaz, geri kafalı, kuralcı, sıkıcı bulduğun; kaçıp gitmek, kendi hayatını kurmak istediğin anların olacak.İşte öylesi günlerde aksilik eden, işi yokuşa süren, huysuzluk […]

  10. […] büyüdüğünü kabullenmen imkansız. Senin gözünde hep sana muhtaç birileri gibi kalıyorlar. Yaydan çıkmış bir ok olsalar dahi. Rahmetli anneannemin de, babaannemin de, dedemin de son anlarında dahi evlatlarına […]

  11. […] belki doğanın gereği. Halil Cibran’ın dediği gibi hepimiz anne-babalarımızın yayından çıkmış oklarız; gücümüz erdiğince ötelere ulaşmaya çalışıyoruz. Fakat yaşadığımız şehre; hatta […]

  12. […] belki doğanın gereği. Halil Cibran’ın dediği gibi hepimiz anne-babalarımızın yayından çıkmış oklarız; gücümüz erdiğince ötelere ulaşmaya çalışıyoruz. Fakat yaşadığımız şehre; hatta […]

  13. […] bu koşturmaca ve çabadan elimi-eteğimi çekip, (Halil Cibran’ın dediği gibi) bir ok misali yayımdan fırlattığım çocuklarımın ilerleyişini izleyeceğim […]

  14. […] olur; kendine layık görünenle avunur. Sen kimseye muhtaç kalma. Kendi yolunu çiz ve gönlünce ilerle. Merak insana verilmiş en büyük hediyedir. Bitmek bilmeyen bir iştahla her şeyi merak […]

  15. […] belki doğanın gereği. Halil Cibran’ın dediği gibi hepimiz anne-babalarımızın yayından çıkmış oklarız; gücümüz erdiğince ötelere ulaşmaya çalışıyoruz. Fakat yaşadığımız şehre; hatta […]

  16. […] Cibran’ın o meşhur şiirindeki gibi bir ok insan. Anne-baba, yayını gücü kadar gerip fırlatıyor yavrusunu hayata. Gerisi […]

Görüşlerinizi paylaşın: