Aslı ‘mahpus’tur ya bırakalım bir yol; mapusun gerçekten mapus olduğu yıllarda, türlü çeşit sebepten ama bir o kadar da hiç yoktan dama girmişsin. Ailenden, şehrinden; hepsi bir yana hayattan koparılmışsın. Üstelik ölçüsüz ve amansızca.

Sonra böylesine travmatik, öfkelendirici bir olayı şiir yapmışsın. Buna rağmen böylesine ölçülü ama iç burkan, kısa ama hançer gibi her dizesi içine saplanan bir şiire dönüşmüş yaşananlar.

Bir an için kim yazmış, niye yazmış, neden olmuş bu yazılanlar unutun da şu dizeleri mapus damına düşmüş birinin ağzından ve zihninden dinleyin. Her türlü önyargıdan, siyasi görüşten ve tarihten serbest bırakarak aklınızı ve vicdanınızı.

Her dinlediğimde tüylerim diken diken oluyor.

Nazım Hikmet…

Ben içeri düştüğümden beri

Ben içeri düştüğümden beri güneşin etrafında on kere döndü dünya
Ve aynı ihtirasla tekrar ediyorum yine
‘Onlar ki; toprakta karınca, suda balık, havada kuş kadar çokturlar.
Korkak, cesur, cahil ve çocukturlar,
Ve kahreden yaratan ki onlardır,
Şarkılarda yalnız onların maceraları vardır’

Ve gayrısı
Mesela, benim on sene yatmam
Laf’ı güzaf…

Bu nasıl bitmez bir umut ve vatan sevgisidir?

Ve tabii ki yaşama kaygısı, hevesi, hırsı… Onu da dinleyelim (Yaşamaya Dair):

Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin, beyaz gömleğinle bir laboratuvarda insanlar için ölebileceksin, hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için, hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken, hem de en güzel en gerçek şeyin yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Bu topraklar güzel insanları ağırladı.