Anılarımız nerede yaşayacak?

24 saatin yetmediği günlerin telaşında dünü hatırlayabilmek çok az kişinin sahip olduğu bir ayrıcalık. Peki dün yoksa anılarımız da mı olmayacak?

Birçok sefer yaptığım bir itirafı yineleyeyim: Facebook’u ilk gününden bu yana sevemedim. Kendi sayfama bir şeyler göndermek ya da işim gereği  marka sayfalarını / kampanyaları göz ucuyla takip etme dışında ayda-yılda bir giriyorum. Bildirim hizmetleri kapalı olduğu için eposta uyarıları da gelmiyor; kafam pek rahat (öyle ki bir seferinde mesajlara baktığımda eski bir arkadaşımın sırasıyla görüşelim, nişanlandım, evleniyorum ve çocuğum oldu mesajlarını alt alta gördüm. Hala okunmamış yığınla mesaj duruyor. Ben eposta adamıyım; gerisi keyfekeder)

Ama hakkını yemeyelim; Facebook hayırlı olaylara da vesile olmadı değil hayatımda. Bir örneğini de bugün yaşadım. Facebook akışına bir bakayım derken önüme sitenin muhtemelen en popüler gönderilerinden biri düştü. Bu yazıyı yazarken 1 milyon 308 binden fazla beğeni ve 31 binden fazla paylaşımı vardı gönderinin. Altında “Babanı seviyorsan beğen tuşuna bas” gibi bir çiğlik içerse de temsil ettiği naif ruhtan bir şey kaybetmemişti.

Öyküsü nedir, paylaşan çocuğun ailesinden biri midir bilmiyorum. İnternette pek çok örneğini gördüğümüz şeylerden. Bir baba-oğulun evlerinin önünde çektirdiği fotoğraf karesini onlarca yıl sonra yeniden canlandırması. 30 yıl boyunca kendini fotoğraflayan aileden etkilenerek ben de bizim haydutlarla bilgisayar kamerası karşısına geçip her hafta aynı kareyi çekmeye başlamıştım. Ama neredeyse 5 yıllık bu arşiv sabit diskimin (kimbilir kaçıncı defa) bozulmasıyla buhar oldu. Kullandığım online fotoğraf arşivine de yüklemeyi unutmuşum. Yürek dağladı ama ne fayda! Neyse ki hala hayattayız ve her yeni gün bütün yeni umutlara yetecek kadar cömert doğuyor.

Dönelim bu yazıyı yazmamı sağlayan yukarıdaki fotoğrafa…

(Biraz da izlediğim yabancı filmlerin etkisiyle) çocukluğumdan beri kafamı kurcalayan bir konu var, bu vesileyle paylaşmış olayım. Şimdi fotoğrafa tekrar bakın. Dikkatinizi ne çekiyor? Ne hissediyorsunuz? Bende tetiklediği en temel duygu burukluk. Sebeplerine bakalım.

Bizde çok az kişi yukarıdaki türden bir anıya sahip olabilir. Sebebi yaşam süremizin kısalığı ya da teknoloji değil; tamamen çevresel faktörler. Düşünün bakalım doğduğunuz, büyüdüğünüz ev hala yerinde mi? Peki ya gittiğiniz okul? Top oynadığınız bahçe? Babanızla ilk birayı içtiğiniz o lokanta? Kız arkadaşınızla ilk öpüştüğünüz bank? Açtığınız ilk işyerinin binası? Balık tuttuğunuz o kayalık? Eve dönerken yürüdüğünüz yol? Yerinde mi? Büyük ihtimalle hayır.

Anıları yaşatabilmek

Birçok ülkede yukarıdaki gibi kuşaklar boyu aynı evde yaşayanlar gayet sıradan ayrıntılardan. Bizdeyse mucizevi bir istisna.

Doksanlı yıllarda bir ABD ziyaretim öncesi arkadaşımın babası kendi öğrenciliğinde orada okurken kullandığı traş köpüğünün markasını söyleyip sipariş vermişti. Fiyatını bile hatırlıyordu. Gittiğimde hayretle aynı ürünün aynı isimle, tarif ettiği süpermarkette ve neredeyse aynı fiyatla satıldığını görüp dehşete düşmüştüm (enflasyonla kavrulan doksanlı yıllarda her yıl ikiye katlanmayan fiyat bile kendi başına çılgıncaydı).

Hayat sonsuz bir döngü.

A photo posted by M. Serdar Kuzuloglu (@mserdark) on

Derme çatma hayatlarımız bizi her fırsatta bir şeyleri yeniden kurmaya mecbur bırakıyor. Her şey bitse dahi rahat edemeyip balkonlarımızı salona katıyoruz (o da olmadı camla kapatıyoruz). Kimi durumda mecburiyet de olsa kentsel dönüşüm altında binaların, mekanların ruhunu öldürüyoruz. Okuduğumuz okullar bile yıkılıyor. Yıkılamıyorsa ismi değişiyor. Bu ülkede okuyup yetişen bunca mimar ne iş yapar bilmiyorum ama yarattıkları kazuletlerle gurur duyduklarına ihtimal vermek istemiyorum. Vardır on çuval bahaneleri. Hepimizin var.

Bir dönem eski İstanbul mimarisi, mahallesi, önemli yapıları ve tulumbacılarına sarmıştım. Taş yapıların din ve devlete ait binalara has olmasından dolayı küçük bir ihmal yüzünden kül olan ahşap evli mahalleler ve onlarla beraber yok olan anılar… Kök salamamak hamurumuzda, kaderimizde var sanki. Ait olamıyoruz. Yerleşik düzene sözde geçmişiz ama kafalarımız tam oturmamış. Eskinin kendine has bir kıymeti olduğunu anlamadığımızı hurdaların antika diye satıldığı pazarlarda görmek mümkün.

İnternetin de etkisiyle değişime, dönüşüme tapar hale geldik. Ama yıllar öncesinden kalan bir ağaca, binaya, taşa, duvara; hatta teknolojik bir cihaza denk gelince hissedilenlerin yerini başka bir şey almıyor asla. Bir binayı yerle bir ederken içinde yaşananları da yıktığımızı unutmamalıyız. Kestiğimiz her ağaçta ona yaslanıp gölgesinde dinlenenlerin anılarını yok ettiğimizi de.

Yıkılmayacak binalar, kesilmeyecek ağaçlar, değişmeyecek isimler sandığımız kadar zor değil. Hangimiz anne-babasıyla böyle fotoğraflara sahip olmayı hak etmiyor ki?


Yayın Tarihi:

Kategori:


Yorumlar

14 yanıt

  1. şahmet avatarı
    şahmet

    saçma sapan bir yazı olmuş…yine de eline sağlık üstad…

    1. Zafer avatarı
      Zafer

      Süper bir yazı olmuş…Beynine sağlık üstad …

    2. aa bb avatarı
      aa bb

      saçma sapan bir yorum olmuş…yine de eline sağlık şahmet…

  2. Seçkin avatarı
    Seçkin

    Bu son iki – uc aydir bu mesele kafami cok kurcalar oldu.Yavas yavas o kadar degisime acik olduk ki birakalim 1-2 yil oncesi 1-2 hafta once yasanmis anilarimiz bile unutuyoruz cagimizin getirdikleri yuzunden.Amirim boyle felsefik yazilar yazin artik bu yazinizi xok begendim

  3. davut naci kaya avatarı

    Yerleşik hayata geçemedik hep göçebeydik. Beynimizin derinliklerinde bir yerlerde göçebelik uyuyor, olup olmadık zamanlarda uyanınca olanlar oluyor. Bu ya yıkım olarak kendini gösteriyor ya da eskiye sahip çıkmamak olarak.

  4. rukimuki avatarı
    rukimuki

    Cok hos ifade etmissiniz..biriktirip biriktiip bi elim degdiginde 3-5 yazinizi birden okuyorum. Ogrencilerime de tavsiye ediyorum..

  5. […] Kuzuloğlu‘nun “Anılarımız nerede yaşacak?” adlı yazısı uzun süredir aklımda olan bu yazı için beni teşvik etti diyebilirim, bu […]

  6. aydinbelet avatarı

    Hangimiz anne-babasıyla böyle fotoğraflara sahip olmayı hak etmiyor ki? bu söz muhteşem usta….

  7. […] mutlaka (tanımlarında bile Tarlabaşı’nın o bilindik dokusundan eser yok zira. Yitip giden, köksüzleşen koca bir anı grubu […]

  8. […] bir sonraki kuşağa nasıl aktarılacağını sormuştum. Fiziki anılarımızı bile korumakta zorlanıyorken hele. İnternetin Kurucu Babalarından (ve 2005’ten bu yana Google’ın Başkan […]

  9. […] bir sonraki kuşağa nasıl aktarılacağını sormuştum. Fiziki anılarımızı bile korumakta zorlanıyorken hele. İnternetin Kurucu Babalarından (ve 2005’ten bu yana Google’ın Başkan […]

  10. […] değildi (Bugün o ağaçların üstü milli ve kutsal harcımız (beton) ile kaplandı. Sakinlerinin ortak kararıyla o güzelim bahçe, apartmanın açık otoparkı oldu. Şu an daire […]

  11. […] Ehil ellere düşmezse, geride bıraktıkları dahi sıradanlaşıyor. Hızlandırılmış bir belleksizleştirilme terapisinde gibiyiz. Hayatın telaşından geriye ancak pul kadar silik, soluk birkaç fotoğraf karesi ve […]

Görüşlerinizi paylaşın: